Een heerlijke zonnige tweede week

De trein naar Ninh Binh was erg primitief, in ieder geval onze klasse. Blijkbaar hadden wij een ticket gekregen voor de goedkoopste klasse (1,50 euro). De houten bankjes zaten best prima en op onze mobiel konden we zien hoelang we ongeveer nog moesten, aangezien we dat van tevoren ook niet wisten. Ninh Binh is een heel klein plaatsje, waar je eigenlijk alleen maar heen gaat om naar Tam Coc te gaan. Dit lijkt op Halong Bay qua puntbergen. In ons hostel hoorden we van 2 mensen dat Tam Coc zwart ziet van de Chinese toeristen, dat we beter naar Na trang konden gaan. Zo doende zijn wij, samen met nog een andere Nederlands meisje, fietsend naar Na Trang gegaan. Hier waren alsnog veel Chinezen. In de twee uur durende boottocht waren wij meer de attractie dan de mooie natuur. Gelukkig zijn wij niet vies van wat zwaaien en hallo zeggen. We zaten met z'n 3e in het bootje die een vrouw bestuurde door middel van roeien. Ondanks dat het toeristisch is, was het zeker de moeite waard. 

Na wat horrorverhalen te lezen op internet over de sleeperbus tussen Ninh Binh en Hue, zijn we toch maar ingestapt. We waren goed voorbereid; genoeg eten en drinken, reispilletje (waardoor Emma 11 uur in coma lag) en achterin een stoel bemachtigd zodat we de chagrijnige buschauffeur niet zouden horen. Alles verliep soepel en om 7 uur in de morgen waren we veilig gearriveerd in Hue. Wanneer je uitstapt bij zo'n sleepbus staan er veel taxi's op je te wachten om je naar je hostel te brengen, echter vragen zij wel 10 keer zoveel. Emma en ik hebben daarom de tactiek om iets verder te lopen en te vragen of iemand in een cafeetje een taxi voor ons belt, scheelt ons weer bakken met geld. 

In Hue hebben we een scooter gehuurd en gelukkig had Emma al wat scooter ervaring, want wauw wat was het druk. Er gelden (bijna) geen verkeersregels en het beste is om gewoon maar met de flow mee te gaan. Op internet hadden we gelezen dat er een verlaten waterpark was en daar wilden we natuurlijk graag heen. Er is 3 miljoen euro in geïnvesteerd, maar sinds 2004 is de bouw hiervan gestaakt. Nu is het leuk om tussen de vervallen glijbanen rond te lopen en (veel) foto's te maken. Ooit schijnen er drie krokodillen in het zwembad te hebben geleefd, gelukkig zijn deze uit veiligheid door de gemeente er uitgehaald. 'S avonds zijn we uitgegaan in de enige club die daar is. Alle cocktails zijn hier zo sterk, dat je al snel pauze wil tijdens de drankspelletjes met Denen. 

Vanaf Hue zijn we met easyriders (achterop de motor) naar Hoi an gereden. Onze backpack ging ook achterop. Onderweg zijn we gestopt bij een vissersdorpje, elephant Waterfall en wat plekken om foto's te maken. We reden door de mooie groene rijstvelden en over de Hai van pas, met een geweldig uitzicht. Mede dankzij onze leuke gids was het een hele leuke ervaring. 

In Hanoi zijn we wat langer gebleven omdat het zo'n leuk plaatjes is. Overal hangen lampionnen op straat en het barst er van de winkeltjes waar je kleding kan maken. 'S ochtends gingen we steeds even winkelen, waarna we op de fiets naar het strand gingen om heerlijk af te koelen. Ik heb een jumpsuit op maat laten maken en Emma heeft zich uitgeleefd op de souveniertjes. Wat ook niet kon missen was een kookcursus. Met een ander Duits meisje leerden wij drie gerechten te maken: loempia's, beef in bananenbladeren en papaja salade met garnalen. We hebben nog nooit zo lekker Vietnamees gegeten! Wat eten betreft, een specialiteit van Hoi an is White Rose. Dit is een soort dumpling en zo lekker, zeker een aanrader! Elke avond aten we weer met andere mensen die we al eerder ontmoet hadden. 

De tijd vliegt voorbij, helaas staat vanavond de lange busrit van 18 uur op het programma.. Op weg naar Dalat. Ik geef Emma straks wel weer een reispilletje, misschien vliegt de tijd dan ook voorbij.